Telaş içinde koşuşturuyorum. Aklım karışmış, nefes nefeseyim. En sevdiğim iki kızım Funda ve Nurten arka koltuktaki yerlerini aldılar ama yatak odasında daha birsürü bebeğim var. Eşyalarını da düşünürsek yüküm hiç de az değil. Hemen toparlanmalıyım. Vakit gittikçe daralıyor. Odayla salon arasında mekik dokuyorum ve gerginlik düzeyim gittikçe tırmanıyor. Araba her an hareket edebilir!..
Nihayet, yüzleşmek istemediğim o an geliyor. "Tamam, zamanın doldu, gidiyoruz" diye bağırıyor abim. Gözlerim doluyor, "bi' dakka yaa!" diye yalvarırken... Abim kararlı. Sol ön sandalyeye çıkıp, yanındaki sandalyenin üzerinde duran direksiyonu alıyor. Hızla boşalan sandalyeye yöneliyorum. Tam çıkıp oturacakken beni itiyor, ve arkaya hizalanmış diğer iki sandalyeyi gösteriyor. Ağlamamaya kararlıyım. Hırsla arkaya geçerken bir kez daha deniyorum şansımı; "bi' dak'kacık daa' dursana yaaa!"... Dönüp arkaya bakmıyor bile. Blokflütünü "bire" takıyor, yere ters çevirerek koyduğu üç terliğe sırayla basıyor, ve biz gidiyoruz...
Vicdan azabı, özlem, yarım kalmışlık hissi doluyor içime daha ilk anda. Diğer bebeklerim ve yanıma almayı planladığım -muhtemelen- saçmasapan eşyalar geride kaldılar. "Çok uzağa gidiyoruz!" diye bağırıyor abim... "Ne zaman gel'cez geri?" diye soruyorum titreyen sesimle... "Gelmiycez ki!" diyip daha da çok basıyor terliğin tabanına; "ğğıııııınnnnnn!!!!"...
Bu kadarı fazla. Çok şeyim geride kalmış, çok hızlı gidiyoruz ve nereye gittiğimiz bile belli değil!.. Kimbilir, belki akşam, karanlık olunca bile gelmeyiz. Ne dedi abim, "gelmiycez" demedi mi?!.. Annemle babam işten geldiklerinde belki de bizi evde bulamayacaklar!.. Ağzımı kocaman açıp son sesimle ağlamaya başlıyorum. "Gitmiycem! Dur! İncem beeeeeen!!!"... Abim geriye dönüp gülerek bakıyor yüzüme, keyfine diyecek yok... Sonra elindeki tencere kapağını sağa sola çevirerek daha çok bağırıyor; "ğınnnnnn!!!!"... Çaresizim. Giden arabadan atlayamayacağım için sadece ağlıyorum, hıçkıra hıçkıra ağlıyorum. "Çok uzağa" gidiyorum ben...
