Ailesi biraz tutucu olsa gerek ki, Musevi arkadaşım Cemaat ortamlarında çok "kapalı devre" yaşamış çocukluğunu. Öyle ki; bütün dünyanın Musevi, yalnızca kapıcı, faytoncu ve bakkalların Müslüman olduğunu sanmış belli bir yaşa gelinceye kadar. İstisnasız, her yazı Ada'da geçirdiklerinden, yazları İstanbul'da yaşanamayacağına, kış gelinceye kadar yalnızca babaların oraya gidip gelebileceklerine inandırmış kendini. Bir keresinde annesi o yaz Ada'ya gidemeyeceklerini söylediğinde ise gözyaşlarına boğulmuş, "peki İstanbul kapanınca biz ne yapacağız" diye...
Ne çok yüzümüz, ne çok bakışımız, ne çok duruşumuz, ne çok yarışımız var... Kaç ülkeyiz ülke içinde... Çocuklar Ülkesi, en güzeli...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder