İşi nedeniyle son iki yıldır sık sık İstanbul'da bulunması gerekiyor ve o günlerde bende kalıyor. O bende kalıyor, ben benden gidiyorum. Allah eksikliğini göstermesin, canımdan beziyorum. Öte yandan, ''evi evlikten çıkarma'' konusundaki üstün başarısına da içten içe saygı duymuyor değilim. Siz, yalnızca tek bir küçük valiz dolusu eşyayı en fazla kaç metrekareye dağıtabilirsiniz?.. Ya da, sadece duş alarak, banyo perdesi, havlu paspas ve banyo kapısı gibi önlemlere rağmen bütün evi ıslatabilir misiniz?..Sadece su içmek için girdiğiniz mutfağa bütün tüylerinizi dökebilir misiniz peki?..
Hayatımın önemli bir kısmı ona bi' şeyler yaptırmaya, ya da bi' şeyler yapmasına engel olmaya çalışarak geçti. Çocukluğum boyunca belki binlerce kez ''yapma, vurma, çekme, itme'' dedim, bi' kere bile dinletemedim. Büyüdük...Komutlarım ''onu oraya koyma, çorabını ordan al, sigara içme, dişlerini temizlet'' şeklinde mutasyona uğradı, yine dinletemedim. En son iki hafta önce aldığım beyaz televizyon sehpası ise benim için dönüm noktası oldu.
O sehpayı ondan koruyacaktım, ne pahasına olursa olsun!..Onun üstünde anahtarlarıyla derin çizikler açamayacak, ıslak bardaklarla lekeler bırakamayacaktı, kararlıydım. İşe, demonte vaziyette aldığım sehpayı ona kurdurarak başladım. İstedim ki emek versin, sahiplensin. Sonra da karşısına geçip, çok sakin ve net ifadelerle, o sehpanın üzerine değil anahtar; telefon, kartvizit dahi koymamasını tembihledim.
Bu sabah uyanıp salona gittiğimde abim evden çıkmıştı. Tortop oldukları için tam olarak ne oldukları anlaşılmayan giysiler, yine tam olarak neyin aparatı olduğunu kestiremediğim bir miktar elektronik teçhizat, parfüm, deodorant ve evraklar bomba patlamış gibi etrafa saçılmış; her nasılsa dikey jaluzi perdemin her bir şeridi dört farklı yöne dönmüştü. Yani her şey normaldi. Tek tuhaf şey, meydan okurcasına tertemiz duran beyaz televizyon sehpamdı. Başarmıştım...Yıllar sonra ilk kez, başarmıştım!..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder